Pogrzeb Witolda Pyrkosza
Zmarł Witold Pyrkosz – wybitny aktor, nasz sąsiad, Radny Powiatu Piaseczyńskiego dwóch kadencji.
Msza św. pogrzebowa odbędzie się w piątek 28 kwietnia o godz. 13.00 w kościele p.w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Górze Kalwarii, ul. ks. Z. Sajny 2.
Zdjęcia: Stach Leszczyński/ PAP (na stronie głownej); Krzysztof Tadej / FOTONOVA / East News
Witold Pyrkosz urodził się w Krasnymstawie w 1926 roku. W 1954 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Aktorską w Krakowie. Debiutował na scenie kieleckiego Teatru im. Stefana Żeromskiego, a na srebrnym ekranie w 1956 roku w filmie „Cień” Jerzego Kawalerowicza. Następnie zagrał m.in. muzyka Kardasa w trzeciej części „Eroiki” (1957) Andrzeja Munka i Błażeja w „Rękopisie znalezionym w Saragossie” (1965) Wojciecha J. Hasa. W 1966 r. znalazł się – jako kapral Wichura – w obsadzie serialu „Czterej pancerni i pies” Konrada Nałęckiego i Andrzeja Czekalskiego, a rok później zagrał w komedii Sylwestra Chęcińskiego pt. „Sami swoi” (1967). Pojawił się w serialach: „Stawka większa niż życie”, „Kopernik”, „Daleko od szosy”, „Dom”, „Kariera Nikodema Dyzmy”.
Witold Pyrkosz był nazywany „królem polskich seriali”. Wielką popularność zdobył grając zbójnika Jędrusia Pyzdrę w serialu „Janosik” (1974) Jerzego Passendorfera, w którym w tytułową rolę wcielił się Marek Perepeczko. – Istnieje miasto Pyzdry, którego mieszkańcy obdarowali mnie tytułem honorowego obywatela i wręczyli mi drewniany klucz do bram – wspominał aktor w jednym z wywiadów. Praca i jeszcze raz praca. Coś robić. Coś robić, inaczej przestaje się żyć. Witold Pyrkosz Zagrał u Andrzeja Wajdy w „Bez znieczulenia” (1978), Krzysztofa Zanussiego „Constans” (1980), Feliksa Falka „Był jazz” (1981), Piotra Szulkina „Wojna światów – następne stulecie” (1981). Widzowie kojarzą go też z komediami Juliusza Machulskiego: „Vabank” (1981), „Vabank II czyli riposta” (1984), „Kingsajz” (1987) i „Kiler-ów 2-óch” (1999). Aktor często występował w serialach i sitcomach. W 1983 r. zagrał Józefa Balcerka w „Alternatywach 4” Stanisława Barei. W 1987 r. w „Balladzie o Januszku” Henryka Bielskiego. W latach 90. można go było oglądać w „Banku nie z tej ziemi”, „Spółce rodzinnej”, „Rodziców nie ma w domu”, „Z pianką czy bez”. Później grał w takich serialach, jak m.in. „Dylematu 5” oraz „Tygrysy Europy”. W ostatnich latach – od 2000 roku – Pyrkosz wcielał się w Lucjana, seniora rodu Mostowiaków, których losy polscy widzowie mogli oglądać w serialu „M jak miłość”.
Od drugiej połowy lat 70. Pyrkosz występował w Warszawie. W latach 1975-1981 był aktorem Teatru Polskiego – zagrał tam m.in. Podkolesina w „Ożenku” Mikołaja Gogola (reż. Jerzy Rakowiecki, 1978). Później, na krótko, związał się z Teatrem Studio (1981-1982) i Teatrem Rozmaitości (1982-1983). Od 1983 roku przez siedem lat występował w Teatrze Narodowym. Właśnie tam jego droga artystyczna ponownie zbiegła się z działalnością Krasowskiego i Skuszanki – artyści w stanie wojennym, po odwołanym ze stanowiska Adamie Hanuszkiewiczu, objęli dyrekcję narodowej sceny. W latach 90. Pyrkosz współpracował ze stołecznymi Teatrem na Woli i Teatrem Ochoty. Aktor ma na swoim koncie także ok. 50 ról w Teatrze Telewizji, z którym był związany od lat 60. Na małym ekranie zagrał m.in. w „Braciach Lautensack” Liona Feuchtwangera (reż. Juliusz Burski, 1969), rolę tytułową w „Romulusie Wielkim” Friedricha Duerrenmatta (reż. Krasowski, 1972), Napoleona w spektaklach Wiesława Wodeckiego – „Mąż przeznaczenia” George’a Bernarda Shaw (1972) i „Zbieg z wyspy św. Heleny” Theo Fleischmana (1972), a także główną postać detektywa Marlowe’a w „Długim pożegnaniu” wg Raymonda Chandlera (reż. Stefan Szlachtycz, 1982). Otrzymał wiele nagród – np. Telekamerę, SuperWiktora i Złote Spinki – oraz odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski i Złoty Krzyż Zasługi.
Źródło: www.tvn24.pl
